Pied Piper – komputer z „legendy o szczurach”

Pied Piper – komputer z „legendy o szczurach”

Hardware History

Pied Piper – komputer z „legendy o szczurach”

Pied Piper Communicator 1 został zaprezentowany na targach komputerowych COMDEX jesienią 1982 roku, a następnie podczas Consumer Electronics Show (CES) w styczniu 1983 roku. Tak naprawdę niewiele wiadomo o tym małym komputerze, który został zaprojektowany w Kanadzie [1]…

Specyfikacja: Pied Piper Communicator 1 – Semi-Tech Micro (STM) Electronics, 1983, CPU: Zilog Z80A @ 4MHz, RAM: 64K, 5”1/4 disk-drive built-in (720 KB), price: US $1,299 [1].

Komputer z legendy

Pied Piper* to tytułowy bohater tradycyjnej niemieckiej baśni ludowej „Pied Piper z Hameln”. Historia flecisty z Hameln sięga XIII wieku i została spisana m.in. przez braci Grimm. Hameln, tzw. „miasto szczurów”, jest położone w Dolnej Saksonii w Niemczech. Według ludowych podań Pied Piper uwolnił mieszkańców Hameln od plagi szczurów. Dokonał tego przy pomocy „czarodziejskiej melodii, która sączyła się z cudownego fletu i za którą podążyły szczury na zatracenie”. Mieszkańcy byli jednak na bakier z uczciwością i Pied Piper nie otrzymał swojego wynagrodzenia. Zakończenie tej historii niekoniecznie nadaje się dla dzieci… [2,3].

* Rattenfänger von Hameln, znany także jako grajek lub flecista z Hameln; Pan Piper lub Rat-Catcher of Hameln – łapacz szczurów z Hameln.

music

Tym razem, „świeżo upieczeni” użytkownicy komputerów (neophyte computer users), zamiast szczurów (?), mieli być wywabieni ze swoich kryjówek i podążyć za Pied Piper. Semi-Tech Micro Electronics odwoływało się do „sztuczki”, którą zastosował Pied Piper w mieście Hameln – wabiąc neofitów komputerowych słodką pieśnią o tanim komputerze przenośnym. Niestety system ten nie spełnił oczekiwań użytkowników [3].

Przenośny jak Pied Piper (?)

Pied Piper to komputer przenośny wyposażony w system operacyjnym CP/M, z wbudowanym napędem dyskietek. „Przenośny” oznaczało w tym przypadku, że komputer miał uchwyt, rozmiar standardowej teczki i ważył mniej niż 13 funtów [3]. Pied Piper nie posiadał wbudowanego wyświetlacza. Użytkownik musiał posiadać własny monitor lub telewizor [4]. W systemie Pied Piper nie było także miejsca na przechowywanie kabli niezbędnych do podłączenia komputera, który nie posiadał wbudowanej baterii, podobnie zresztą jak jeden z jego poprzedników – Osborne 1 (1981). Pied Piper był jednak sprzedawany z pakietem oprogramowania „Perfect Software”, a jego stosunkowo duża stacja dyskietek była w stanie odczytywać / zapisywać wiele formatów dyskietek.

pied-piper Rycina 1. Pied Piper Communicator 1. Źródło: https://oldcomputers.net/pied-piper.html

Wewnętrzny napęd dyskietek przechowywał 784K danych. To dużo jak na początek lat 80. XX wieku i w porównaniu do innych systemów komputerowych w tamtym czasie. Jednak z powodu małego bufora przeznaczonego na kopiowanie danych (zaledwie 30 KB), skopiowanie pojedynczej dyskietki wymagało około dwudziestokrotnej zamiany dyskietek (dyskietka źródłowa – kopia do bufora – dyskietka docelowa przyjmuje kopię itd.). Chyba, że użytkownik posiadał dodatkową stację dyskietek (550 USD) [4].

Projektanci Pied Piper przyjęli założenie, że właściciel będzie przenosił komputer pomiędzy biurem a domem, a w miejscach tych będzie monitor niezbędny do wyświetlenia treści. Ponadto uznano, że prawie każdy pokój hotelowy ma telewizor, zatem podróżujący użytkownik zawsze będzie miał dostęp do wyświetlacza. Niszę tą miał wypełnić Pied Piper, przedstawiany jako mały, lekki i przenośny, bogaty w oprogramowanie, a także łatwy do podłączenia do telewizora, wszystko to w przystępnej cenie [3]. Komputer nie odniósł jednak sukcesu rynkowego, być może dlatego, że niewiele odróżniało go od konkurencyjnych systemów, a system operacyjny CP/M wychodził z mody, zastępowany przez MS-DOS, którego Piper nie mógł uruchomić.

Źródła

One comment

  1. Pingback: Komputer Osborne 1: historia brzydkiego kaczątka – Karol Król

Comments are closed.

Skip to content